ახლაც კი როცა აქ ვწევარ და ვფიქრობ, მგონია რო არასოდეს მოვკვდები. არადა ჩემს გარშემო უკუნითი სიბნელეა, ვერ ვინძრევი და ყველა პირობა მაქვს იმის, ვიფიქრო, რომ კუბოში ვარ. მე კი უდიერად ვაგრძელებ ფიქრს სიცოცხლეზე. ვწევარ და ვფიქრობ. ვფიქრობ წარსულზე და მომავალზეც. ვფიქრობ რომ ყველაფერი შეიცვლება, მოვა ერთი დღე და მე ავდგები აქედან, ისევ ჯანსაღად გავიმართები წელში და ომახიანად შემოვძახებ: გამარჯობა სიცოცხლე. ჩემზე ბევრი რამე შეიძლება ითქვას, ისიც რომ სამშობლოს გულისთვის ვარ აქ, ისიც რომ ადამიანებმა გადამრიეს, ისიც კი რომ ტყულა უბრალოდ მოკვდაო, მაგრამ ჩემნაირ კაცს თავის მოკვლა არ შეეძლო. ვიხსნებ თუ როგორ მოვკვდი, მაგრამ მომკალით და ვერ ვიხსენებ. ღრმად დარწმუნებული ვარ იმაში რომ, თავს არ მოვიკლავდი. ხანდახან იმასაც კი ვფიქრობ, იქნებ მკვდარი არ ვარ. იქნებ კი არა ნამდვილად არ ვიქნები, აბა როგორ არ უნდა მახსოვდეს როგორ მოვკვდი. არა, მე მკვდარი არანაირად არ ვარ. უბრალოდ შეცდომით მოვხვდი აქ. უკუნითი სიბნელეა და ვერ ვინძრევი, ყველა პირობა მაქვს იმის, ვიფიქრო, რომ კუბოში ვარ. მე კი უდიერად ვაგრძელებ ფიქრს სიყვარულზე. მახსოვს ვიღაც მიყვარდა. არა ნამდვილად მახსოვს რომ, მიყვარდა. ძალიან ლამაზი და ნაზია ჩემი სიყვარული. თამამად შემიძლია ვთქვა რომ, სიცოცხლის ბოლომდე მიყვარდა. ოო ღმერთო, გამახსენდა, რა ლამაზია, უზომოდ ლამაზი და ნაზი. იქნებ მართლა თავი მოვიკალი? არა ჩემნაირი ადამიანები თავს არ იკლავენ. დიდი სიამოვნებით ავდგები აქედან, ისევ ჯანსაღად გავიმართები წელში და ომახიანად შევძახებ: გამარჯობა სიყვარულო და მოვეხვევი, ჩემი ტუჩები ნაზად შეეხებიან შენ ტუჩებს ჩემო ლამაზო, და სიამოვნების მორევში გადავეშვებით. თითქოს ვიგრძენი კიდეც შენი სურნელი, ოო როგორ მომენატრე ჩემო ლამაზო.....
მზემ თვალებში შემაჭყიტა და მეც ხელი მოვიფარე თვალზე. შენი სურნელი კი ისევ თავბრუს მახვევდა