პატარა გოგონა რომელიც დილაობით, წვიმის შემდეგ ტყეში გადიოდა და სოკოებს კრეფდა ერთბაშად შეიცვალა. ამაღლდა და გალამაზდა. მთელი ტყე მასზე ლაპარაკობდა, მთელი ტყე გოგონას შეჰხაროდა.
ღამით კი ყველაფერი კვდებოდა, მხოლოდ საზიზღარი ჯადოსნობის სურნელი იგრძნობოდა. უკვე მეცხრე ღამეა გოგონა ფანჯარასთან იდგა და ამ ყველაფერს აკვირდებოდა. გულში ჩუმად ტიროდა, იმიტომ რომ დილით ბალახებზე ნამი არ იყო, არც ჩიტი გალობდა, თითქოს ყველაფერი ცოცხალი იყო, მაგრამ სისცოცხლის ნიშანწყალი არ ეტყობოდა. მთელი დღეები გოგონა ფიქრობდა, რა მოეხერხებინა და როგორ ეშველა ამ ყველაფრისთვის. მეათე ღამეს კი გოგონამ დაინახა ის რაც არ უნდა დაენახა, ის რაღაც თუ ვიღაც ბუტბუტებდა და ბნელ ძალებს უხმობდა. წამიერად აბობოქრდა მთელი ტყე, თითქოს უნდოდათ წინააღმდეგობა გაეწიათ, მაგრამ უძლურნი იყვნენ. ეს ჩია არსება კი იდგა და ბუტბუტებდა. შიშისაგან აკანკალებული გოგონა კი ფანჯარასთან იდგა გაუნძრევლად და ვერაფერს აკეთებდა.
დილით თითქოს ყველაფერი რიგზე იყო. დილით თითქოს ბალახს ნამი ქონდა. დილით თითქოს ჩიტიც აჭიკჭიკდა. გოგონა კი ისევ ფანჯარასთან იდგა, ისიც თითქოს კანკალებდა, მაგრამ თუ კარგად დააკვირდებოდით სიცოცხლის არანაირი ნიშანწყალი არ ეტყობოდა. მოხოლოდ და მხოლოდ თვალებზე ცრემლს თუ შენიშნავდით, რომელიც ერთ ადგილს მიყინულიყო და არ მოძრაობდა.
ასე განვლო, რამოდენიმე ხანმა. ყველაფერი ძველებურად იყო, ბუნება მკვდარი, გოგონა კი ფანჯრიდან შესცქეროდა და თვალზე გაყინული ცრემლი ქონდა და უცებ ყველაფერი ერთად ამოქმედდა, მზემ სხივების ნაცვლად ცხელი წვიმის წვეთები დაუშვა. გაცოცხლდა ტყე და გოგონას მიაცქერდა, მაგრამ გოგონა ისევ იქ იდგა გაუნძრევლად, მხოლოდ გაყინული ცრემლი აღარ ქონდა თვალზე, სადღაც გამქრალიყო.
დამარხა ბუნებამ პატარა გოგონა.