აი ასე დავიწყე მე დღეს წერა, რამდენი სისულელე ტრიალებს თავში, მაგრამ არც ერთი არ ვარგა იმისათვის რო შეეხოს ამ წმინდა ელექტროფურცელს. ვაგრძელებ ფიქრს იქნებ რამე აზრი მოვიდეს ამ გარყვნილ გოგრაში, მაგრამ არაფერი გარდა შიშველი ქალებისა, მაზოხისტური თამაშებისა და რომანტიზმისა არ მოდის. ვცდილობ, ვასკანერებ... თითქოს ტვინის მივიწყებულ ადგილას რაღაც ამოტივტივდება და ისევ ჩაყვინთავს მორევში, ისევ ის შიშველი ქალები, ისევ ის მაზოხისტური თამაშები და ისევ ის რომანტიზმი. არა რამე განსხავებული უნდა დავწერო, ისეთი რომელიც ჯერ არასდროს არ მომსვლია თავში. აი რაღაც მოვიდა და მეც დავიწყე:
გარშემო ბინდია, თითქმის ვერაფერს ვხედავ, მაგრამ მაინც დაუღალაცად ვაგრძელებ გზას. ვამხნევებ საკუთარ თავს არ მინდა, რომ წყვიდიადმა მშთანთქოს. ვგრძნობ როგორ მოედინება სისხლი ჩემ ჩემ შიშველ ხელებს, დავიხედე მაგრამ არაფერი, ყველაფერი რიგზეა, ერთი წვეთი სისხლიც კი არ ჩანს. ალბათ ვგრძნობ შიგნით როგორ მიედინება სისხლი, ამის გაფიქრება და გული ამტკივდა, თითქოს მართლა ვიგრძენი როგორ შედიოდა სისხლი და გამოდიოდა უკან. ტყე-ღრე, ისევ ტყე-ღე. აჩრდილს დავსდევდი, მითებს, საკუთარ თავზე ნერვები მეშლება. უკვე უკან უნდა გავბრუნდე, მაგრამ რაღაც ძალა მიბიძგებს წინ, მეუბება ეს ყველაფერი არ შეიძლება მითი იყოს, ტყულა ამ ყველაფერს არავინ წერს, მიდი ნახე იქნებ ამჯერად მაინც გაგიმართლოს. მივყვები გონების ხმას, გულიც იგივეს მკარნახობს. მერე რას ვაკეთებ? აღმოჩნდა, რომ მართალია, მერე?
ორი დღე და ერთი ღამე ვიარე, უკვე გამთენიისას ხეები შეთხელდა. ალბათ მინდორს ვუახლოვდები. გული წამში 120-130 დარტყმას მაინც აკეთებს.
15 წუთის შემდეგ მინდორზე ვარ.
სახლი.
რეალობა ყოფილა, არანაირი მითები. ჩამოვჯექი, დავფიქრდი თუ რა მელოდებოდა იმ სახლში. ფიქრში კიდევ 15-20 წუთი გავიდა. ალბათ მითების მიხედვით ვიღაცამ ჩადგა აქ სახლი, ისეთებისთვის როგორიც მე ვარ, 1 წუთით რომ ბედნიერად იგრძნონ თავი. ვიფიქრე თუ არა ავდექი გადასამოწმებლად.
დარაბები დახურული, კარებზე დიდი ასოებით წერია ”კეთილი იყოს შენი მობრძანება”. შევაღე კარი და გული წამივიდა.
...
თვალებს ვახელ, დიდი საათი ჩემს წინ. ისრები არ აქვს, ან რაში მჭირდება, რომ გავიგო რომელი საათია? ლოგინში საიდან მოვხვდი? წამოვდექი. გავიზმორე. სარკეში ჩავიხედე, შუბლზე პომადა მაჩნია. დღეიდან იწყება ის რასაც მთელი ცხოვრება ვნატრობდი, თავდავიწყებული სექსი, ორგიები, მაზოხიზმი. ამ ყველაფერთან ერთად რომანტიკაც მინდა. არა რომანტიკის დედაც, ვირტუალურმა მეგობარმა მითხრა ერთხელ, მანდ რომანტიზმი ამოვარდნააო. რომანტიზმის დედაც... გავიხადე ტანზე, გავიზმორე. გავედი მეორე ოთახში და გადავეშვი უწმინდურების მორევში.
ცოტა ხნით მოვიცალე და ეს თქვენ მოგწერეთ. ვისაც სურვილი და გამბედაობა გაქვთ შეგიძლიათ წამოხვიდეთ, რუკას დაგიხაზავთ ლალალენდისკენ. კარგათ იყავით მეგობრებო.
გარშემო ბინდია, თითქმის ვერაფერს ვხედავ, მაგრამ მაინც დაუღალაცად ვაგრძელებ გზას. ვამხნევებ საკუთარ თავს არ მინდა, რომ წყვიდიადმა მშთანთქოს. ვგრძნობ როგორ მოედინება სისხლი ჩემ ჩემ შიშველ ხელებს, დავიხედე მაგრამ არაფერი, ყველაფერი რიგზეა, ერთი წვეთი სისხლიც კი არ ჩანს. ალბათ ვგრძნობ შიგნით როგორ მიედინება სისხლი, ამის გაფიქრება და გული ამტკივდა, თითქოს მართლა ვიგრძენი როგორ შედიოდა სისხლი და გამოდიოდა უკან. ტყე-ღრე, ისევ ტყე-ღე. აჩრდილს დავსდევდი, მითებს, საკუთარ თავზე ნერვები მეშლება. უკვე უკან უნდა გავბრუნდე, მაგრამ რაღაც ძალა მიბიძგებს წინ, მეუბება ეს ყველაფერი არ შეიძლება მითი იყოს, ტყულა ამ ყველაფერს არავინ წერს, მიდი ნახე იქნებ ამჯერად მაინც გაგიმართლოს. მივყვები გონების ხმას, გულიც იგივეს მკარნახობს. მერე რას ვაკეთებ? აღმოჩნდა, რომ მართალია, მერე?
ორი დღე და ერთი ღამე ვიარე, უკვე გამთენიისას ხეები შეთხელდა. ალბათ მინდორს ვუახლოვდები. გული წამში 120-130 დარტყმას მაინც აკეთებს.
15 წუთის შემდეგ მინდორზე ვარ.
სახლი.
რეალობა ყოფილა, არანაირი მითები. ჩამოვჯექი, დავფიქრდი თუ რა მელოდებოდა იმ სახლში. ფიქრში კიდევ 15-20 წუთი გავიდა. ალბათ მითების მიხედვით ვიღაცამ ჩადგა აქ სახლი, ისეთებისთვის როგორიც მე ვარ, 1 წუთით რომ ბედნიერად იგრძნონ თავი. ვიფიქრე თუ არა ავდექი გადასამოწმებლად.
დარაბები დახურული, კარებზე დიდი ასოებით წერია ”კეთილი იყოს შენი მობრძანება”. შევაღე კარი და გული წამივიდა.
...
თვალებს ვახელ, დიდი საათი ჩემს წინ. ისრები არ აქვს, ან რაში მჭირდება, რომ გავიგო რომელი საათია? ლოგინში საიდან მოვხვდი? წამოვდექი. გავიზმორე. სარკეში ჩავიხედე, შუბლზე პომადა მაჩნია. დღეიდან იწყება ის რასაც მთელი ცხოვრება ვნატრობდი, თავდავიწყებული სექსი, ორგიები, მაზოხიზმი. ამ ყველაფერთან ერთად რომანტიკაც მინდა. არა რომანტიკის დედაც, ვირტუალურმა მეგობარმა მითხრა ერთხელ, მანდ რომანტიზმი ამოვარდნააო. რომანტიზმის დედაც... გავიხადე ტანზე, გავიზმორე. გავედი მეორე ოთახში და გადავეშვი უწმინდურების მორევში.
ცოტა ხნით მოვიცალე და ეს თქვენ მოგწერეთ. ვისაც სურვილი და გამბედაობა გაქვთ შეგიძლიათ წამოხვიდეთ, რუკას დაგიხაზავთ ლალალენდისკენ. კარგათ იყავით მეგობრებო.
Post a Comment